შენი გზამკვლევი ესპანეთში – გიამობობთ რამდენიმე ფაქტს გაუდის შესახებ.

ცნობილი კატალონიელი არქიტექტორი  1852  წელს ქალაქ რეუსში, მჭედლების ოჯახში დაიბადა. ბავშვობაში სუსტი ჯანმრთელობის გამო გაუდი უმეტეს დროს  საზაფხულო სახლში, რიუდონსში ატარებდა. სწორედ აქაური შთაბეჭდილებები გახდა გაუდის შთაგონების წყარო და მან ბუნების საიდუმლოებები საკუთარ მასწავლებლად  და შემოქმედების მთავარ გენერატორად აქცია.

“არქიტექტურა ბუნების კანონების ჰარმონიასთან შერწყმას ნიშნავს”.ამბობდა ის

დედის გარდაცვალების შემდეგ  გაუდი მამამისთან და დისშვილთან ერთად საცხოვრებლად ბარსელონაში გადავიდა. მოსამზადებელი კურსების გავლის შემდეგ ადგილობრივ არქიტექტურულ სკოლაში ჩააბარა, 26 წლის ასაკში კი თავის პროფესიაში დიპლომი აიღო. გაუდის დიპლომის ხელმოწერისას ელის როგენტს უთქვამს:

“ამ დიპლომს შეშლილს ვაძლევთ თუ გენიოსს, დრო გვიჩვენებს”. 

1870 წლიდან თორმეტი წლის განმავლობაში გაუდი ორი გამოცდილი არქიტექტორის – ემილიო სალასა და ფრანცისკო ვილარის ხელმძღვანელობით მუშაობდა. სწორედ ამ დროს მიიღო გაუდიმ პრაქტიკული გამოცდილება და შეისწავლა ხელობა, ასრულებდა  მცირე დავალებებს,  მაგალითად, აპროექტებდა ღობეებს და ფარნებს.

გაუდის ადრეული ნამუშევრები იმ დროს ევროპაში პოპულარული ნეოგოთური სტილით არის შესრულებული. ახალგაზრდა გაუდის შთააგონებდა და აღაფრთოვანებდა ფრანგი ხუროთმოძღვრის, ვიოლე ლე დუკის არქიტექტურა, რომელიც თავის დროზე ტაძრების ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილ რესტავრატორად მიიჩნეოდა (დუკიმ დიდი როლი შეასრულა ნოტრ-დამის აღდგენაშიც).

გაუდის  პირველი ნაგებობები: ”ვისენსის სახლი” (1883), ”ელ კაპრიჩო” (1883-85), ”გუელ მანორის პავილიონი” (1884-87)  მიუხედავად იმისა, რომ ერთ პერიოდშია შექმნილი, ფორმითა და სტილით ერთმანეთისგან ძალიან განსხვავდება. ერთადერთი, რაც მათ აერთიანებს, ნეოგოთური სტილისთვის დამახასიათებელი დეკორატიული დეტალების დიდი რაოდენობაა.

გაუდის ცხოვრებაში გადამწყვეტი აღმოჩნდა შეხვედრა მეცენატ ეუსები გუელთან, რომელიც ახალგაზრდა არქიტექტორს ენდობოდა და იდეების განხორციელებაში ჯერ კიდევ მაშინ ეხმარებოდა, როცა გაუდის ჯერ საკმარისი პროფესიული გამოცდილება არ ჰქონდა. არქიტექტორსა და დამკვეთს შორის ურთიერთგაგება  საერთო ინტერესებსა და გემოვნებას ეყრდნობოდა. გუელის დახმარებით გაუდიმ სრული შემოქმედებითობის, ფანტაზიისა და ნიჭიერების გამოვლენა შეძლო.

გუელის პროექტებზე მუშაობისას გაუდიმ საკუთარი თავი სხვადასხვა სტილში გამოსცადა და იმ დროისთვის წარმოუდგენელი ნაგებობები შექმნა. მის არქიტექტურაში ყველასთვის ნაცნობი მკაფიო ხაზების ნაცვლად ტალღოვანი, ჩახუჭუჭებული მონაკვეთები გაჩნდა. გაუდიმ ფაქტობრივად ერთმანეთს შეუთავსა აღმოსავლური და დასავლური სტილი, მშენებლობისას კი სხვადასხვა მასალა და ტექნიკა გამოიყენა.

გუელის ოთხსართულიანი სასახლე ვისენსის სახლის მსგავსად კერძო საცხოვრებელია.

ამ მშენებლობისას გაუდმა უარყო მავრიანიტის ყველა სტილი და დაეყრდნო მხოლოდ ნეოგოთიკას.

არქიტექტორს პირველად სწორედ ამ სასახლემ მისცა შესაძლებლობა ერთმანეთთან შეერწყა მითოლოგია, ალეგორია და ანალოგია და ამით შეექმნა მთლიანი სიუჟეტი.

გუელის სასახლის თოთოეული ნაწილი სიმბოლურია. კერძოდ, ამბობენ, რომ სარდაფი გამოხატავს ჯოჯოხეთს, ცენტრალური ოთახი – მიწასა და ცას, ხოლო სახურავი – სამოთხეს.  მათი ერთიანობა კი ქმნის „სამყაროს წესრიგს“.

ამიტომ თვლიან, რომ ეს შენობა არის მიწიერი მეფის წმინდა სასახლე.

1891 წელს გაუდის წმინდა საგვარეულო ტაძრის (Sagrada Familia) აშენება შესთავაზეს. იგი შეთავაზებას დათანხმდა და პროექტზე 1914 წლამდე მუშაობდა, მანამ, სანამ შენობების პროექტებზე მუშაობას შეწყვეტდა.

უნიკალური „XX საუკუნის ტაძრის“ შექმნის იდეამ გაუდი იმდენად  გაიტაცა, რომ მშენებლობა მთელი თავისი ცხოვრების მთავარ საქმედ აქცია. გაუდი შეეცადა შეექმნა “უნიკალურ სტილთა სინთეზი”, რომელიც ამ შენობის ღირსი იქნებოდა.